@1001vrouwen editie Rotterdam met mijn heldin Thea Beckman

Verleden, heden, toekomst: een drie-eenheid? De 16-jarige Dolf laat zich als proefkonijn terugflitsen naar de middeleeuwen om één middagje rond te kijken. Uiteraard gaat het mis. Een andere jongen wordt per ongeluk naar het heden teruggeschoten. Dolf blijft achter in het jaar 1212, in een Duits stadje waar juist een kinderleger langs trekt. Hij sluit zich aan en gaat met de duizenden jongens en meisjes op weg naar Jeruzalem. U kent het verhaal denk ik allemaal wel. Het is ´Kruistocht in spijkerbroek´ van Thea Beckman. Ik heb het boek in mijn jonge jaren met ingehouden adem gelezen.

Ik weet nog precies hoe ik – net als Dolf – schrok toen hij kinderen uit de rivier zag drinken. Maar met Dolf realiseerde ik me even later dat het water van de Rijn in die tijd nog schoon en drinkbaar was. Ik keek met Dolf mee hoe de kinderen op een kampvuur brokken vlees roosterden van gestolen varkens En leefde intens mee met Dolfs worsteling met de taal, het Diets, dat ze in die tijd spraken.

´Kruistocht in spijkerbroek´ bracht de Middeleeuwen voor mij tot leven. Samen met Dolf liep ook ík mee in dat garnizoen goedgelovige kinderen die natuurlijk helemaal niet op weg waren naar het Heilige Land maar verkocht zouden worden op een slavenmarkt in Afrika. Samen met Dolf wond ik me op over het onrecht dat die oplichter van een monnik de onschuldige kinderen aandeed.

Met dit boek is zeker de kiem gelegd voor mijn latere studie geschiedenis in Leiden. Ik heb meer boeken van Thea Beckman verslonden, maar ´Kruistocht in spijkerbroek´ maakte werkelijk een onverwoestbare indruk. En niet alleen op mij. Het boek is inmiddels aan de 88e druk toe, werd vertaald in vele talen, bekroond met de Gouden Griffel, kreeg een Europese prijs voor het beste historische jeugdboek en is zeven jaar geleden verfilmd.

Toen mij de vraag werd gesteld welke vrouw uit de Rotterdamse geschiedenis mij het meest geïnspireerd heeft, hoefde ik dus niet lang na te denken. Natuurlijk Thea Beckman. Niet alleen vanwege de betoverende boeken die ze schreef maar ook vanwege haar eigenwijze levenswandel waarmee ze een voorbeeld voor velen kan zijn. En dat eigenwijze is ook mij niet vreemd.

Thea Beckman werd in 1923 hier in Rotterdam in een arm gezin geboren. Ze vond het heerlijk om naar school te gaan en droomde er op haar elfde al van om ontdekkingsreiziger te worden of schrijfster. Haar vader, die werkloos was geraakt tijdens de crisis, vond dat ze maar beter een degelijk vak kon leren. Haar opleiding tot naaister werd echter geen succes. Ze mocht daarna naar de ULO en had graag doorgeleerd, maar de oorlog kwam er tussen.

Thea trouwde, kreeg drie kinderen en toen die groter waren haalde ze alsnog haar atheneumdiploma en begon op 52-jarige leeftijd aan een studie sociale psychologie. Rond die tijd kwam ook haar carrière als schrijfster op gang. Zo´n dertig jeugdromans schreef ze. In een interview vertelde ze: `Ik ben erg blij met dit beroep. Het stelt me in staat mijn eigen brood te verdienen, in volle vrijheid en zonder dat anderen mij vertellen wat ik moet doen.´

Thea Beckman had geen ideologie. Ze was niet godsdienstig en het socialisme, communisme en liberalisme trokken haar niet. Feministisch was ze wel. Dat blijkt onder andere uit boeken als ´Kinderen van moeder aarde´ en ´Het helse paradijs´ waarin ze een maatschappij in de toekomst beschrijft waarin vrouwen de macht hebben. Voor mij is Thea Beckman het toonbeeld van emancipatie. In haar boeken figureren personages die zelfstandig, ondernemend en strijdbaar zijn. Precies zoals zij zelf ook was. Terwijl velen op hun vijftigste al uitkijken naar hun pensioen, joeg Thea Beckman haar dromen na, begon een studie en schreef het ene na het andere boek.

En die boeken schreef ze precies zoals zij ze zelf leuk vond: vol spanning en avontuur en over echte mensen. De literaire critici vonden haar stijl maar clichématig en haar personages oppervlakkig. Maar kinderen smulden van de boeken van Thea Beckman, wat ook blijkt wel uit de verkoopcijfers. Die logen er niet om.

In mei is het tien jaar geleden dat ze overleed. Dankzij haar boeken leeft ze voort. Ik hoop dat Thea Beckman ook voor kinderen van nu een inspiratiebron zal zijn zoals ze dat voor mij geweest is.

Ik ben met de foto van Thea Beckman op de foto gegaan. Natuurlijk eerst nagedacht over een Middeleeuwse ple, maar dar bllek niet eenvouding. Toen gekozen voor een bijzonder oud gebouw om de verbeeldingskracht van de historie kracht bij te zetten: het Schielandhuis, een van de weinige oude gebouwen die het bombardement op Rotterdam hebben overleefd. Sinds bijna een jaar staat het na het vertrek van Museum Rotterdam nu leeg. Wie weet zitten er hier in de zaal krachtige vrouwen die de bal oppakken om voor het Schielandhuis een mooie nieuwe bestemming te vinden.

Museum Rotterdam is als oud-bewoners van het Schielandhuis nu hier ter plaatsen in Las Palmas en komt als eerste expositie met deze tentoonstelling over ‘Echte Rotterdammers’. Goed dat 1001 vrouwen, editie Rotterdam daarvan onderdeel uitmaakt. Ik vind het een eer dat ik hier samen met mijn heldin Thea Beckman ook een onderdeel van mag zijn. En met mij de drie andere vrouwlijke wethouders in Rotterdam, Alexandra van Huffelen, Jeannette Baljeu en Antoinette Laan.

 

 

Dit bericht is geplaatst in Bijzondere Projecten, Participatie, Speeches. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>